Opieka nad pacjentami hospitalizowanymi i ich rodzinami

• konsultacja diagnostyczna
  – zgłoszenie przez lekarza – rozpoznanie oczekiwań, identyfikacja problemu
  i ustalenie planu współpracy wobec pacjenta i jego rodziny w zespole lekarsko-psychologicznym;
  – wywiad z rodzicami – 1 do 1,5 godziny;
  – konsultacja dziecka – od 2 do 4 godzinnych spotkań;
  – opracowanie uzyskanego materiału diagnostycznego;
  – ustalenie planu działania z lekarzem/zespołem w leczeniu i ewentualnej terapii;
  – podsumowująca rozmowa z rodzicami – 1 do 1,5 godziny: informacja zwrotna dla rodziców, jeśli istnieje potrzeba dalszej opieki psychoterapeutycznej;
  – propozycja pomocy w ramach istniejącego ambulatorium lub na zewnątrz naszej placówki.

• pomoc dziecku i jego rodzinie w adaptacji do choroby przewlekłej (zgodnie z potrzebami oddziałów, np. cukrzyca, astma, nieswoiste choroby zapalne jelit, alergie, choroby kardiologiczne, onkologiczne, endokrynologiczne, problemy żywieniowe);
• terapia wspierająca;
• interwencja kryzysowa;
• psychoedukacja;
• profilaktyka;
• pomoc dziecku i jego rodzinie w adaptacji do hospitalizacji;
• przygotowanie do zabiegów;
• grupy psychoedukacyjne dla rodzin dzieci przewlekle chorych;
• wsparcie;
• interwencja kryzysowa dla rodziców dzieci w sytuacji zagrożenia życia;
• wsparcie dla pacjentek z oddziału ginekologiczno-położniczego i ich rodzin.

Uwaga: psycholog nie podejmuje interwencji w sytuacji, kiedy może ona być nadmiernie obciążająca dla pacjenta lub merytorycznie niewłaściwa

Ambulatoryjna opieka nad dzieckiem chorym i jego rodziną.

Ze względu na dobro dziecka warto ograniczać czas hospitalizacji dziecka. Tryb ambulatoryjny pozwala na pogłębienie diagnozy i dopasowanie sposobów oddziaływań psychologicznych i psychoterapeutycznych do problemu i możliwości dziecka oraz jego rodziny.

Opieką ambulatoryjną objęci są przede wszystkim:

• pacjenci chorzy przewlekle i ich rodziny w kontynuacji opieki psychologicznej po hospitalizacji,
• pacjenci chorujący psychosomatycznie (somatyzacja stanów emocjonalnych) i ich rodziny.

Uwaga: pacjenci, u których lekarz podejrzewa problemy o podłożu psychosomatycznym powinni być zgłaszani do psychologa po skończonej diagnostyce medycznej

Formy psychoterapii proponowane ambulatoryjnie:

• terapia podtrzymująca;
• psychoterapia (prowadzona przez psychoterapeutę lub osobę szkolącą się w psychoterapii);

1. terapia indywidualna krótkoterminowa dziecka ukierunkowana na problem i spotkania konsultacyjne rodziców,
2. terapia długoterminowa – w trudnych sytuacjach trwająca kilka lat np. w chorobach przewlekłych i chorobach psychosomatycznych – godzinne spotkania minimum raz  w tygodniu
3. systemowa terapia rodzinna – spotkania co najmniej raz w miesiącu